Semih Saygıner’i ‘Mr. Magic’ yapan sır!

O kadar Orhan Pamuk okudum, bir şey fark etmedi lakin Semih Saygıner’le bir bilek güreşi yaptım, hayatım değişti!.. Otuz yıldır ne vakit kolum ağrısa hatırlar, kulaklarını çınlatırım.

Daha da kimseyle bilek güreşi yapmadım. Dünya “Mr. Magic” der ya Semih’e… Zekası, icat ettiği 42 özel vuruşu, fantastik sayıları ve şampiyonluklarını boca ettiği o sihir kazanını tabanına tutturmayan, Saygıner’in çelik bileğidir aslında. Doğuştan mıdır, çalışmaktan mı gelişmiştir bilemem ancak büyüsü bileğinden başlar Semih Saygıner’in. Son derece dramatik bir formda öğrendim.

Ben ki, çok iddialıydım. Ergenliğimde Moda’da yenmediğim adam kalmamıştı. Tam da orta yaş psikolojisine girerken, Semih “bileğim çok güçlüdür” deyince dayanamadım “deneyelim” demez miyim. Foto muhabiri arkadaşım hazırdı röportajı süsleyecek bir kare almak için… Muhtemelen fotoğraf altını bile yazmıştı: “Yazarımız, Dünya Kupası kazanan bilardocuyu sınadı”!..

Ne yapalım?.. Geçen yüzyılda televizyon emekleme çağındaydı, bayrağı taşıyan yeni renklenmiş yazılı basında muazzam bir rekabet vardı. Tabiatında sansasyon yoksa haberi/röportajı cazip kılmak için magazin ögeleri de katılırdı içine. Hele bilardo üzere küçümsenen adeta hor görülen bir spor kelam hususuysa süslemek lazımdı. İmaj almak için vizörden bakan arkadaşıma hızlandırılmış kamera gerekeceğini nereden bilebilirdim? Semih anında yatırıyordu bileğimi. Kolları olağan görünümlü Temel Reis kıvamındaydı resmen. Savlı ve mücadeleci ruhunun yarışmacılığı ile muzip kişiliği gücünde insaf merhamet bırakmıyor, başladığı anda “küt” sesiyle sona erdiriyordu güreşimizi. Kütürdeyen benim elimin karşıtıydı.

Ben şaşkındım. Onun hızından yaramaz çocuk gülüşü eksik olmuyordu bir yandan. Ki, yaptığı işten keyif alan yüzündeki bu tabir; gelecekteki Dünya Şampiyonlukları ortasına sıkıştıracağı -böyle büyük bir sportmen için heba edilmiş sayılacak- bilardoya aralı müzikli/şovlu dokuz yıllık istekli sürgünün bir işaretiydi tahminen. Otuz yıl evvel anlamadık tabi. Elimdeki tarak kemikleri yumuşak örtüsüne karşın tahta masada trampet çalarken “Çektin mi” diyordum arkadaşıma… Bir-iki-üç karşılık birebirdi: “Yetişemedim”! Biraz diren bari!.. Hezimeti bir kenara bıraktım işi aksatıyordum bir yandan. Keşke motorlu seri makinalardan olsaydı foto muhabirimde. Nerede!..

O kıymetli aletler lakin lüks araçlara binen, çok şık giyinen, görseniz gazetenin ortaklarından sanacağınız seçkin foto muhabirlerinde bulunurdu! Bizim serviste çalışan mesleğin çömezlerinden bir tek Aydın Doğan’ın yeğeninde vardı. Bilardo işine gönderilen biraz mütevazıydı doğal olarak. Ustalık da eksik kalınca, gözden beyefendisine, beyinden kaslara, kaslardan deklanşöre biyoelektrik etkileşim yetişemiyordu Semih’in güç patlamasına. Hiç unutmam bilek güreşimizden gerçek dürüst tek kare bulamamıştık röportajı kullanırken. Zati ne yazacaktım ki fotoğraf altına!

Bu Semih Saygıner’in ulusal basında yayınlanmış birinci röportajı ve bir ömrün yarısı kadar upuzun dostluğumuzun başlangıcıydı. Yeterli ki tembellik etmemişim, bilardodan pek haberi olmayanlara kanmamışım. “Mesleğimi, şahsî ilgi alanım bilardoya mı yönlendiriyorum acaba” cinsinden bir etik sorgulama yapmamışım kendimle. Balıklama dalmışım! Sonradan bilardonun Huduni’si olacak genç şampiyonun papyon kravatı ile Dünya Kupası kazandığını duyunca “bilardo spor mu oldu” diyenleri falan dinlemedim… Aradım buldum Semih’i ve karşıma oturttum ivedilikle.

Çünkü, harmanda gözüm olmasa da tarlada izim var. Bana nazaran, lise çağımdan beri sporların en sofistike olanlarından biriydi bilardo. Geometrik ve analitik çalışan başın, haddini bilen güçlü kaslara ahenkle hükmetme hikayesini hiç durmadan yazabilecek, strateji ve sağlam hudutlara sahip olanların yüksek düzeye ulaşabileceği bir aristokrat sporuydu. Hele o güne kadar hayal bile edilemeyen memleketler arası şampiyonluk için, hepsini binle çarpmak gerekliydi. Yarım yüzyıl evvel gel de anlat çevrene!

Benim talebeliğimde yalnızca pak pak kahvehanelerde vardı nizami ölçülerde bilardo masası. Gerisi lunapark oyuncakları… Hiç unutmam Kadıköy İskelesi’ndeki büyük kahvehanede ustalar oynar, masanın altına közlenmiş mangal sürerlerdi bantlar ısınıp formunu bulsun diye. Bizim üzere bilardo çömezlerine çıkma ıstaka bile vermezlerdi muhtemelen. Bilmiyorum, zira orada oynamaya hiç yürek edememiştim yeni yetmeyken. Moda’daki Sevinç Kıraathanesi, iki tane rezistanslı masayla açılınca, uzay mekiğinde sandık kendimizi. Lakin, okey taşına, iskambil kağıdına (poker dışında) el sürmesem bile aile-öğretmen-eş-dost açısından kahve kuşuyduk sonuçta.

İnadına da yekpare camdan bir yüzü Moda Kadıköy dolmuş durağına bakardı Sevinç’in. Tanıdıkları kollayıp sipere mi çekileceğiz, bilardo mu oynayacağız belirli değildi. Masrafı da cabası… Çünkü ben daima yenilirdim. Zira oyunumu geliştirmek için İstanbul şampiyonu Serkis dahil oraya gelen en âlâ bilardoculara maç teklif ederdim. İnsaflı olan biraz avans verirdi lakin insafın da haddi vardı… Hesabı bana ödetecek kadar! Bu nevrotik bilardo-gençlik münasebeti akabinde gazeteciliğimin erken devirlerinde Semih Saygıner isminde bir genç Dünya Kupası’nı Türkiye’ye getirince gözlerim parladı tabi. Hissettim… Bilardoyu kahvehanelerden bu türlü sportmenler kurtaracaktı. Semih Saygıner ve o gün için inanılmaz zaferi rol model alacaktı gençlere. Gençlerin zorladığı bir talep karşısında kimse duramazdı. Motamot o denli oldu.

Semih Saygıner, şampiyonlukları otomatiğe bağlayıp bilardoyu tanınan hale getirmek yanında, sosyal/girişken/esprili kişiliği ile Bilardo Federasyonu kurulmasından salonların yaygınlaşmasına, Türkiye’nin şampiyonalara konut sahipliği yapmasına kadar her şeyin başlangıcı yahut sebebi oldu. Semih’in sportif öyküsü keyifli başladı, keyifli sürüyor lakin içinde çok mutsuz süreçler de vardı. Elbette burası Türkiye idi ve hiçbir muvaffakiyet “cezasız” kalmazdı. Federasyon Lideri olmadan evvel, kısa başkanlığı mühletince ve başkanlığı akabinde Semih’i elinde ıstakası değil, evraklarla görmeye başladım sık sık. Davalar, iftiralar, çelmeler. Bilardonun gelişiminden rant umanların o denli ağır akınlarına uğradı ki, dokuz-on yıl bilardoyu ve mümkün sayısız şampiyonluğu rafa koyup tanınan kültürde oyalanmasına kızmamak lazım Semih’in. Bıkmıştı… Kızgındı… Küskündü.

Açık söyleyeyim, tüm bu git-gellere rağmen otuz yıl evvel yaptığım birinci röportaj sırasından kestirim bile edemeyeceğim bir şampiyonluk listesine sahip bugün. İlginçtir… O gün, birinci büyük kupasını aldığında, yerinde duramayan, enerjik, güleç, genç Semih, tutturduğu oyuncağa kavuşmuş bir çocuk kadar sevinçli olsa da derinlerde bir hüzne sahipti bir yandan. Mesleğin ustalarından öğrendiğim üzere hiç alakası olmadığı bir anda sıkıştırdım merak ettiğim gözlemimi:

“Bu noktaya gelirken çok zorlanmış üzere duruyorsun”

Lafı eğip bükmeyen tıpkı oyunu üzere en zora kolay hissi veren bir biçimi vardı konuşurken. Şimdi çocuk yaşta ailesini elim bir kazada nasıl kaybettiğini, ne kadar sıkıntı bir gençlik geçirdiğini, okulu bırakmak zorunda kaldığını, bilardosunu ilerletebilmek için sabaha kadar idman kaidesiyle bilardo salonunda gece bekçiliği bile yaptığını gümbür gümbür anlattı. Hürmetim katlandı… Yeteneğini emekle pekiştiren kendi kendini çok uygun yetiştirmiş irade sahibi bir adamdı. Büyük aşkı bilardo, futbol üzere güçlü bir aileden değil, esamesi okunmayan bir sınıftandı fakat bilardo onu, o bilardoyu öylesine sarıp sarmalamıştı ki, birlikte yüceliyorlardı. Vakit içinde ikisi de hak ettikleri mertebelere ulaştılar. Bilardo soyundaki asalete kavuştu, Semih ise tükenmez uğraşının, eforunun, yeteneğinin vaat ettiği Dünya Şampiyonluklarına… Hem de bir sportmen için akıl almayacak kadar büyük aralıklarla. Nasıl mı? Bileğinin hakkıyla! Ben çok düzgün bilirim o bileğin gücünü.

Semih Saygıner, şampiyonlukları otomatiğe bağlayıp bilardoyu tanınan hale getirmek yanında, sosyal/girişken/ esprili kişiliği ile Bilardo Federasyonu kurulmasından salonların yaygınlaşmasına, Türkiye’nin şampiyonalara konut sahipliği yapmasına kadar her şeyin başlangıcı yahut sebebi oldu.